Ιστορική αναδρομή του αθλήματος
H ιστιοσανίδα είναι ένα σπορ της θάλασσας που συνδυάζει το surfing με την ιστιοπλοΐα.
Αποτελείται από ένα σκάφος από 2 έως και 4 μέτρα μήκος, το οποίο τροφοδοτείται
από τη παραγόμενη δύναμη ενός πανιού επιφάνειας 3m
Η ιστορία του αθλήματος ξεκινά στο Susquehanna River της Αμερικής όταν ο Newman Darby εφεύρε την ιστιοσανίδα το 1948. Δημιούργησε μια πλατφόρμα που επέπλεε, πάνω της τοποθέτησε ένα πανί και το σύνολο έμοιαζε περισσότερο με καταμαράν παρά με windsurfing.
Αν και ο Darby δεν κατέχει την πατέντα του σπορ θεωρείται ο πατέρας της ιστιοσανίδας ή ""windsurfing" όπως είναι και η διεθνής ονομασία του σπορ. Η μεγάλη καινοτομία του αθλήματος σε σχέση με το μέχρι τότε δημοφιλές surfing έγκειται στο ότι ο αθλητής, αναβάτης, στέκεται όρθιος. Ο έλεγχος και η πλεύση της ιστιοσανίδας γίνεται με συγχρονισμό των κινήσεων του πανιού και του σώματος και η κίνηση επιτυγχάνεται με την εκμετάλλευση του μεγέθους της συνισταμένης των δυνάμεων που ενεργούν στο σύστημα.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ο Jim Drake, ένας κατασκευαστής αεροσκαφών, είχε την ιδέα για ένα είδος σκι το οποίο επέπλεε όταν στεκόσουν πάνω του και το μέσω πρόωσης είχε ένα είδος αετού τον οποίο κρατούσαν με τα χέρια. Έπειτα από προσπάθειες κατάλαβε πως ο αετός δεν ήταν η καλύτερη λύση και σκέφτηκε την ιδέα ενός πανιού συνδεδεμένο με το σκάφος. Με τον φίλο του Hoyle Schweitzer πήγαν στον ωκεανό με ένα πανί, μια σανίδα και μια μάτσα και άρχισαν τις προσπάθειες. Ονόμασαν την εφεύρεση τους "theskate" κατόπιν άλλαξαν το όνομα και το βάφτισαν "Windsurfer".
Αυτή ήταν η αρχή της δημιουργίας του windsurfing και πολλοί θεωρούν πως τότε ήταν η γεννήθηκε το άθλημα.
Το 1970 πατένταραν την ιδέα τους και ο Hoyle Schweitzer ξεκίνησε την μόνος του την προώθηση του windsurfer, αφού ο JimDrake δεν έβλεπε πιθανότητες επιτυχίας της εφεύρεσής. Ο Hoyle, αντίθετα, είχε αντιληφθεί αυτή την πιθανότητα. Αργότερα με λίγες χιλιάδες δολάρια αγόρασε την πατέντα από τον φίλο του, άλλαξε το όνομα σε windsurfing, και κέρδισε εκατομμύρια. Στο τέλος του ’70 το windsurfing είχε γίνει ένα πολύ δημοφιλές άθλημα στην Ευρώπη. Γεννήθηκαν νέες ιδέες για το άθλημα, πολλοί κατασκευαστές άρχισαν να ασχολούνται με αυτό, δημιουργώντας ομάδες με επαγγελματίες αθλητές να δοκιμάζουν τους εξοπλισμούς τους ανά τον κόσμο. Τότε ήταν που δημιουργήθηκε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του windsurfing, το οποίο ήταν το επαγγελματικό windsurfing.
Η ιστιοσανίδα μπορούμε να πούμε ότι ξεφεύγει από την νοοτροπία των surfsports και βασίζεται στους νόμους που διέπουν την ιστιοπλοΐα. Αν και θα μπορούσε να θεωρηθεί μια μινιμαλιστική εκδοχή ενός ιστιοπλοϊκού σκάφους, η ιστιοσανίδα προσφέρει εμπειρίες που δεν εμπίπτουν με κανένα άλλο είδος ιστιοπλοϊκού σκάφους. Με την ιστιοσανίδα ο αθλητής μπορεί να εκτελέσει άλματα και μανούβρες οι οποίες δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με κανένα άλλο σκάφος.
Το 1973 όπου και κατοχυρώθηκε στην Αμερική ο όρος "Windsurfing" έγινε η αρχή για την δημιουργία OneDesign κατηγορίας παίρνοντας το έναυσμα από άλλες ιστιοπλοϊκές κατηγορίες όπως το Laser και το HobieCat. Οι οργανωμένοι αγώνες για τις αγωνιστικές κατηγορίες του αθλήματος ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσουν. Σε τέτοιες διοργανώσεις οι αθλητές χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν πανομοιότυπα σκάφη και πανιά έτσι ώστε να έχει μεγάλη σημασία η καλύτερη προετοιμασία τους πριν τον αγώνα, επειδή όλοι έχουν τα ίδια ακριβώς υλικά και δεν μπορούν να επωφεληθούν από της διαφορετικότητα του εξοπλισμού, άλλα παίζουν σημαντικό ρόλο οι ιστιοπλοϊκές γνώσεις, η γνώση του χειρισμού του σκάφους και όπως θα αναπτύξουμε στην συνέχεια η φυσική κατάσταση του αθλητή.
Ιστορική εξέλιξη της Ολυμπιακής Ιστιοσανίδας
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και συγκεκριμένα το 1984 η ιστιοσανίδα επιλέγεται από την Παγκόσμια Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία (ISAF) σαν Ολυμπιακό αγώνισμα. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες συμμετέχουν μόνο άνδρες και το 1992 στου αγώνες τις Βαρκελώνης μπορούν να συμμετέχουν πλέον και οι γυναίκες. Η Ολυμπιακή ιστιοσανίδα είναι Ολυμπιακό άθλημα για άντρες και γυναίκες μέχρι τις μέρες μας.
Ο εξοπλισμός είναι One Design κατασκευάζεται από μια εταιρεία και διαλέγεται προσεκτικά ώστε να καλύπτει το διαφορετικό εύρος συνθηκών που παρουσιάζεται σε μία Ολυμπιακή ρεγκάτα όπου γίνεται σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και οι εντάσεις του αέρα μπορούν να ποικίλουν από λίγο έως και πολύ. Ο στόχος είναι ο νικητής του αγώνα να είναι ο πιο ταλαντούχος και όχι αυτός που έχει ξοδέψει τα πιο πολλά λεφτά για έναν εξοπλισμό «τελευταίας τεχνολογίας». Αυτό έχει ενθαρρύνει περισσότερα από 60 κράτη σε 6 Ηπείρους να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και με το άθλημα της ιστιοσανίδας και ολυμπιακά μετάλλια έχουν κερδηθεί από αθλητές των 5 Ηπείρων.
Τα Ολυμπιακά σκάφη από το 1984 μέχρι και σήμερα
1984 - Λος Άντζελες
Για του Ολυμπιακούς αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες η επιλογή του Ολυμπιακού σκάφους ήταν κάτι ανάμεσα στο windsurfer One Design (που ήταν και το πρώτο σκάφος που χρησιμοποιήθηκε σε αγώνες) που κατασκευάστηκε από τον Hoyle Schweitzer στην Αμερική και το Windglider One design που κατασκευάστηκε στην Ευρώπη. Η επιλογή ήταν το Windglider το 1983 και η απόφαση αυτή οφείλεται στο ότι αυτό το σκάφος υπερτερούσε στον όρο One Design από το Windsurfer το οποίο μπορούσε να μεταβληθεί πιο εύκολα προς όφελος των αθλητών.
1988 - Σεούλ
Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στην Σεούλ το Ολυμπιακό σκάφος ήταν το Division II. Ένα σκάφος σχεδιασμένο ιδιαίτερα για την πλεύση των όρτσα (κόντρα στον άνεμο) και ιδιαίτερα για λίγο και μέτριο αέρα. Το Division II ήταν ένα πολύ τεχνικό και ιδιαίτερο σκάφος εξαιτίας του σχεδιασμού του που ολοκληρώθηκε 1 χρόνο σχεδόν πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες.
1992 - Βαρκελώνη
Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 η ολυμπιακή κατηγορία ανακοινώθηκε 4 χρόνια πιο πριν και συμπεριλάμβανε επίσης την ανακοίνωση πως σε αυτούς του αγώνες θα έπαιρναν μέρος και για πρώτη φορά και οι γυναίκες. Και το όνομα του σκάφους ήταν Lechner. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους αγώνες οι αθλητές είχαν στην διάθεση τους τον ίδιο εξοπλισμό κατά την διάρκεια των αγώνων σε αντίθεση με τους προηγούμενους αγώνες όπου άλλαζαν μεταξύ τους εξοπλισμό κάθε ημέρα.
Mistral One Design
Για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1996, 2000, 2004 το σκάφος που επιλέχτηκε ήταν το Mistral One Design. Καμιά άλλη κατηγορία δεν κατάφερε να επιλεγεί για 3 συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το Mistral έδινε στους αθλητές την άνεση να κάνουν ιστιοπλοΐα σε συνθήκες από 5 έως και 35 ναυτικά μίλια αέρα.
Πεκίνο - Λονδίνο
Μετά το 2004 η παγκόσμια ομοσπονδία επέλεξε την κατηγορία Rs:X
ως αντικαταστάτη του Mistral για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο
καθώς και στους αγώνες του Λονδίνου το 2012.Ο στόχος τους ήταν να επιλέξουν
ένα σκάφος για το Πεκίνο το οποίο να αποδίδει καλυτέρα σε συνθήκες λίγου και μέτριου ανέμου.
Οι ιδιαιτερότητες του σκάφους αυτού είναι το μεγαλύτερο πανί (9.5 m
Άσχετα με την εξέλιξη και την πρόοδο της τεχνολογίας από την είσοδο της ιστιοσανίδας σαν Ολυμπιακό αγώνισμα, γίνονταν αναφορές για το πόσο επίπονο και εξαντλητικό μπορεί να γίνει ειδικά για αθλητές που αγωνίζονται με σκοπό τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1992 η Παγκόσμια Ομοσπονδία επέτρεψε στους αθλητές την χρήση του pumping. Mε τον όρο pumping εννοούμε την διαδικασία με την οποία ο αθλητής κάνοντας επαναλαμβανόμενες κινήσεις τραβώντας το πανί δημιουργεί τον λεγόμενο «φαινόμενο» αέρα με στόχο να αυξηθεί η ταχύτητα του σκάφους. Οι αθλητές χρησιμοποιούν το pumping όσο συχνά μπορούν ώστε να αυξήσουν την ταχύτητα τους άσχετα από τις συνθήκες του αγώνα με εξαίρεση των λίγο αέρα όπου η χρήση του μπορεί να φτάσει σε διάρκεια και το 80% της συνολικής διάρκειας της ιστιοδρομίας. Το pumping απαιτεί δύναμη και αντοχή και είναι πολύ επίπονο για τον οργανισμό.
Κλείσε μάθημα
